Mark Ronson!!!

He is just bloody good, isn't he? อันนี้ต้องขอใช้คำ bloody เพราะว่าคุณ Mark นั้นเป็น Dj จากเกาะอังกฤษ ถึงแม้ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ใน New York ก็เถอะ และคำๆนี้ดูเหมือนจะอธิบายความรู้สึกของเราในตอนนี้หลังจากที่ได้ฟังเพลงจาก Mr. Dj คนนี้มาประมาณสองสัปดาห์กว่าๆโดยที่ไม่เบื่อเลยแม้แต่น้อย (หรือว่า Dj น่าตาน่าร้ากหว่า...แต่อันนี้ม่ายเกี่ยว ม่ายเกี่ยวนะคะนะคะ) หลังจากที่ได้ฟังเพลงของคุณ Mark มานานมากกกกก เมื่อสมัยที่คุณ Mark ยังทำเพลงให้กับศิลปินดังๆหลายคน เราไม่เคยรู้หรือว่าสนใจมาก่อนเลยว่าใคร produce หรือว่าทำ beat ของเพลงๆนี้ที่เราฟังอยู่ แต่รู้ว่าชอบหลายเพลงที่คุณ Mark ทำอยู่ ครั้งแรกก็รู้สึกงงๆเล๊กน้อยกับชื่อของ Mark Ronson (นี่มันใครกันหว่า!!คุ้นๆนะคะ) แต่หลังจากที่เปิดใจนั่งฟังเพลงที่ได้ฟังจาก link ที่ได้มาจาก myspace ก็รู้สึกว่าเพลงน่าสนใจที่เดียว (ป.ล. เราก็ไม่ใช่พวกนักฟังเพลงจ๋าขนาดนั้น แต่เราคิดว่าเพลงใช้ได้เลยที่เดียวเลยแหละ) และแล้วหลังจากที่นั่งฟังเพลงมานานสักพัก ประกอบกับมีคุณเพื่อนผู้น่ารักบ่นให้ฟังว่า "แก update blog ได้แล้ว" เราก็เลยตัดสินใจเขียนเกี่ยวกับ Mr. Dj คนนี้เล็กน้อย (หวังว่าคุณเพื่อนคงไม่ว่านะคะ เพราะว่าเรื่องนี่เกี่ยวกับเพลง ไม่ใช่ Hollywood นะคะนะคะ)

ชื่อ: Mark Ronson

อัลบั้ม: Here comes the fuzz (2003) อันนั้นเก่าอยู่ มีเพลงที่เป็น soundtrack หนังผ่านๆมาให้เราฟังกันอยู่หลายเพลงเหมือนกัน เรื่อง prime กับ hitch ค่ะ, Version (2007)

เราจะคาดหวังอะไรได้จาก Version: เพลงดังเก่าๆ สมัยเมื่อเรายังเด็กที่เอามาทำใหม่เลย และนั้นคงเป็นที่มาของชื่ออัลบั้มด้วย วงอังกฤษทั้งนั้นบางเพลงเก่าเอามากๆ คงจะสมัยคุณพ่อยังหนุ่มและคุณแม่ยังสาวๆได้ เรียกว่าแทบจะไม่เคยได้ยินเลยที่เดียว อาจจะดูแปลกแหวกแนวไปนิด สำหรับคนที่ชื่นชอบศิลปินเหล่านั้น และเป็นหนึ่งในอัลบั้มที่สามารถพิสูจน์ได้ว่าคนรุ่นใหม่ทำเพลงได้ไม่แพ้ของเก่าเลย ยังให้ความรู้สึกของเพลงเก่า แต่ก็ก็ดูใหม่ๆเข้ายุคเข้าสมัยกับเค้าอยู่

เพลงที่น่าสนใจในอัลบั้ม: Stop me (feat. Daniel Merriweather) เพลงนี้เราฟัง version เก่าแล้ว โดยส่วนตัวคิดว่าของคุณ Mark ทำดีได้กว่า อาจจะเป็นเพราะว่า version นั้นมันเก่าแก่ไปเกินยุคสมัยเราจริงๆ, Valeries (feat. Amy Winehouse) อันนั้ก็ชอบอยู่ ฟังครั้งแรกก็ผ่านๆหูไปงั้นๆ ฟังไปเรื่อยๆก็เริ่มคิดว่า เออว่ะ เพราะดี, Oh my God (feat. Lilly Allen) โดยส่วนตัวเฉยๆกับเพลงนี้แต่ว่าก็นะให้ credit นักร้องนิดนึง คิดว่าหลายคนที่ได้ยินชื่อนักร้องคงสนใจอยู่ดี, Amy (อันนี้ชอบเป็นการส่วนตัวค่ะ), and Just เพลงสุดท้ายนี้เป็นเพลงโปรดที่สุดของในอัลบั้ม สำหรับเพลงนี้แอบมีอาการ bias เล็กน้อย (ความจริงก็ไม่น้อยหรอก) เพราะเป็นหนึ่งในเพลงโปรดที่มีอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ว่าRadiohead ก็ Radiohead เหอะ เพราะเราฟัง version นี้ของคุณ Mark ตัดสินใจไม่ออกเลยว่าชอบของใหม่หรือของเก่ามากกว่า มันดีกันคนละแบบ

รวมๆแล้วเป็นอัลบั้มที่เหมือนกับว่าเปิดเป็น backgound ตามงาน party เก๋ๆ หรือเปิดตอนทำงานได้ ไม่รบกวนสมาธิหรอก beat ไม่ถึงขนาดต้องออกมาเต้นตามแต่ก็ก็พอขยับแข้งขัยขาได้อยู่เหมือนกัน และอัลบั้มนี่คงเป็นที่น่าจับตามองในปี 2007 เพราะคงถูกใจทั้งนักวิจารณ์และคนฟังอยู่ โดยเฉพาะคนที่ชอบแนวเพลงอังกฤษที่ไม่ใช่แนว brit pop จ๋าขนาดนั้น คนที่ชอบเพลงแนว old school, motown, หรือว่า funk และ jazz ก็น่าจะสนใจอัลบั้มนี้ (มีเพลงที่ catchy หลายเพลงอยู่ เพลงบางเพลงทำออกมาดีกว่า orginal ซะอีกอย่างน้อยก็ในความคิดเรา) แต่สื่อทั้งในอเมริกาและอังกฤษให้ความสนใจมากอยู่พอควร (เพราะว่าหนุ่มคนนนี้มีโชว์ใน VMA 2007 และเข้าชิงรางวัลใน EMA 2007 ด้วย) ไม่รู้ว่าที่บ้านเราจะเป็นยังงัยบ้าง เพราะมันไม่น่าจะเป็นแนวเพลงแบบที่บ้านเราสนใจกันสักเท่าไหร่นัก แต่ที่แน่ๆพูดได้คำนึงแบบจริงใจเลยว่าอัลบั้มนี้ you either love it or hate it.. but i love it ว่ะ

P/S..this guy has a triple threat for music world (great beats, good looking, and good sense of humour)... what else do u want??